'Als je na enkele dagen weer terugreist naar Hanoi,boeken we standaard de dagtrein: een lange, fascinerende trip en een hele aparte ervaring! Vanaf de eenvoudige houten bankjes heb je de gelegenheid om de prachtige omgevingbij daglicht te bekijken en de medereizigers zullen zorgen voor voldoende gespreksstof!'

Ja dit doet je watertanden en wij hadden dan ook voor deze optie gekozen. De trip was zeker lang; 13 (!) uur op de eenvoudige houten bankjes die klein zijn en waar je net met z'n tweetjes op kunt zitten. Je moet dan wel het geluk hebben om bekenden tegenover je te hebben anders weet je niet waar je je benen moet zetten. De medereizigers waren allen Vietnamezen die het geld niet hadden om een duurder alternatief van reizen te kunnen betalen. Ook de levende eenden waren aanwezig en de allesverkopende vrouwen.

Een airco was niet aanwezig en het gaas voor de ramen maakte het er ook niet prettiger op.

De prachtige omgeving bestond aan de ene kant uit berghelling en aan de andere kant uit spoorbedding.

Wanhoop, agressie, verdriet ... het is onvoorstelbaar welke emoties er bij je los komen tijdens een dertien uur durende treinrit. M'n brutale Vietntamese vriendin op het bankje naast ons zal ik zeker nooit vergeten, maar misschien had ik haar toch onder andere omstandigheden willen leren kennen.